Czym jest to "coś"?

OSA

Zastanawiam się od jakiegoś czasu co powinien mieć w sobie tekst, żeby stał się wyjątkowy, niekoniecznie dla całej cywilizacji, ale dla jednostki..., bo bywa tak, że niektórym, na przykład mnie, zupełnie nie przypadają do gustu dzieła typu "Pan Tadeusz", ale za to opowiadania Remarque'a czytają nałogowo po kilka razy,a nie jest to uznane za na tyle wybitne, by zostało wpisane do kanonu lektur(przynajmniej polskich).
Co według Was musi mieć w sobie tekst, czy to w prozie czy w poezji, by nas magnetyzował? Czym jest to "coś" co nas przyciąga? Co wogóle o tym myślicie?

memento

To "coś" sprawia, że można utożsamiać się z bohaterem lub autorem. A mistrzostwem dla mnie jest gdy nie utożsamiam się z bohaterem lub autorem, a jednak jestem w stanie go zrozumieć, takie książki czy też wiersze się ceni. Ceni się w moich oczach.

Luthiene

Jak dla mnie tekst musi przede wszystkim mieć jakąś drugą tajemnicę w sobie, symbol pod którym kryje sie drugie dno. Bardzo podobają mi sie wiersze, w których pod przykrywką określonych słów, wyrazów mogę sie dopatrywać drugiego sensu. Jakiś podtekstów niezupełnie oczywistych po pierwszym przeczytaniu tekstu a pojawiających sie po następnym zapoznaniu sie z nim.
Również aby wiersz miał to 'coś' powinien tak oddziałowywać na moją wyobraźnie żebym czuła sie tak jakbym była w środku niego, czuła to co sie w nim dzieje. Na mnie tak oddziałuje wiersz Kazimierza Przerwy-Tetmajera " Melodia mgieł nocnych ", bo sprawia, że chcę sie znaleźć tam gdzie i podmiot liryczny, chce widzieć to co widzi podmiot...czyli jednym słowem plastyczny opis w wierszu także działa na to "coś". Pobudza naszą wyobraźnie.
Również ekspresyjne wyrażenie uczuć autora, dosadne eksponowanie i przedstawienie buntu często bluźniąc przeciw siłom wyższym - ...też mi sie podoba...właśnie takie "coś" ma w sobie wiersz Kasprowicza "Dies irae" - poeta nie bał sie nadać swemu wierszowi charakter prowokacyjny, co sprawiło, że wiersz wywarł na mnie ogromne wrażenie : )

Hexet

W kwestii jednostki, "to coś", jest na tyle zmienne, że dyskusja na ten temat, to przedstawianie swoich subiektywnych opinii.
Dla mnie utówr po przeczytaniu, musi zostawić po sobie trwały ślad, musi być inspirujący, zaskaujący i doskonale zbudowany w kwestii fabularnej i warszatowej.

Co do Tetmajera, i innych modernistów, to wcale nie dziwie się, że mogą sie podobać. Budowa tych wierszy nadaje im melodyczności i one "wpadają w ucho".
"Dies Irae", jest dla mnie zbyt rozległe, ten wiersz jest zbyt długi w oryginale żeby go ogarnąć i jest zbyt prosty.

Jim

Hexet ma racje wszystko podlega subiektywnym sądom w tej kwestii. Ja osobiście uwielbiając realizm magiczny, groteskę i zastosowanie strumienia świadomości cenie książki, które mnie przytłaczają, powalają, a ostateczne zrozumienie właściwie nie jest możliwe po jednym przeczytaniu w dodatku bez zastanowienia. Jedna z najlepszych książek jakie ostatnio czytałem jest "Wściekłość i wrzask" Faulknera. Polecam, książka naprawde ma "to coś" i gwarantuję, że jeśli przebrniecie przez poczatek nie rezygnując to was zachwyci a może zaszokuje;]
Właśnie sobie zdałem sprawę,że "to coś" to może być poprostu coś co szokuje.
W tym wypadku też można odwołać się do modernistów, wogóle to piękna epoka.

OSA

Jim

No chyba , że sie na ma na nazwisko Julio Cortazar i się pisze takie książki, które da się przeczytać na dziesiątki sposobów(również od tyłu:]) lub takie, które można zrozumieć wedle własnej woli niezależnie od tego "co autor miał na myśli", bo może nic nie miał Smile

Oczywiste zakończenie czasami najbardziej szokuje, zwłaszcza jeśli stoi w sprzeczności z nierealną całością

OSA

Więc tak czy inaczej jest zaskakujące Smile

Przyznam że nie czytałam nigdy, ale popatrzę, może poszukam Smile