O szczęściu.

memento

Ech nie chce mi się już tak śmiesznie odpisywać Very Happy

Moja teoria jest sprzeczna na każdym gruncie, a działa. Nie wiem dlaczego, nie pytaj, nie ja to wymyśliłem lol

Przepraszam za to co teraz powiem:D Na prawdę nie wiesz o co mi chodziło z normami czy musiałaś sprawdzić w intenecie?

Szczęście jest pozytywną emocją, spowodowaną doświadczeniami ocenianymi przez podmiot jako pozytywne. Psychologia wydziela w pojęciu szczęście rozbawienie i zadowolenie.

W rozważaniach o jego naturze szczęście najczęściej określane jest w dwu aspektach:

* mieć szczęście oznacza:
o sprzyjający zbieg, splot okoliczności;
o pomyślny los, fortuna, dola, traf, przypadek;
o powodzenie w realizacji celów życiowych, korzystny bilans doświadczeń życiowych

* odczuwać szczęście oznacza:
o (chwilowe) odczucie bezgranicznej radości, przyjemności, euforii, zadowolenia, upojenia,
o (trwałe) zadowolenie z życia połączone z pogodą ducha i optymizmem; ocena własnego życia jako udanego, wartościowego, sensownego

Trzeba tu zauważyć, że są to aspekty rozdzielne.

Według niektórych neurologów, szczęście pozostaje w ścisłym związku z poziomem serotoniny w synapsach jąder szwu, a także dopaminy w jądrze półleżącym oraz endorfin. Jako dowód przytacza się odczuwane szczęścia pod wpływem substancji dopaminergicznych, serotonergicznych oraz agonistów receptora opioidowego.

I po dyskusji.;]

OSA

OK.

I jest na moim;P

cries_of_the_past

Każdy jest zupełnie inny i ma inne podejscie do sprawy...
Dla mnie szczesciem jest sam fakt ze zyje...
Szczescie trzeba tylko odpowiednio spozytkowac...I kazdy sie tego uczy...
Wydaje mi sie ze cierpienie jest forma szczescia...bo gdybysmy nie cierpieli bylibysmy niestety nikim...Nie znalibysmy smaku zycia...nie potrafilibysmy sobie radzic z wieloma problemami...a tak czasami po dłuzszej chwili smutku potrafimy cieszyc sie nawet z usmiechu drugiej osoby...Dlatego optymizm to podstawa...Ludzie idzmy i czynmy wszystkim"dobrze";>

pozdrawiam^*______*^

OSA

Cierpienie jako forma szczęścia...<myśli> Wspomnę o średniowiecznych torturach. Rozrywaniu końmi w cztery strony świata, łamanie na kole, wbijaniu igieł pod paznokcie. Batach i innych rzeczach, które wcale nie są fajne. Następnie zaś zadam pytanie czy oni byli szczęśliwi? Napiszecie mi jeśli ponosili tortury za sprawę dla nich ważną to owszem byli. Ale jeśli zmienię przedział lat na XX wiek i torturowanie ludzi związanych z rzekomym buntem i występowaniem przeciw władzy choć nie mieli z tym nic wspólnego i cierpieli właściwie za nic. Umierali za nic. Ich ciała były traktowane jak worki z sianem... i zadam pytanie czy oni byli szczęśliwi, to czy dowiem się że tak? Że byli szczęśliwi ponieważ cierpienie jest formą szczęścia? Cierpienie duchowe..., a niech jest, niech jest formą szczęścia. Ale fizyczne? Fizyczne, które jest nieodłącznie związane z naszą psychiką i ma na nią znaczny wpływ? Czy cierpienia np. okupowanych narodów sprawiają że ci ludzie są szczęśliwi?
Cierpienie uszlachetnia, ale nie uszczęśliwia. I u diabła nie usiłujcie sobie tego wmówić.! Bo to est bez sensu. Weźmy za przykład chociażby patologiczne małżeństwo. Mąż pije, bije swoją żonę i dzieci. Kobieta żyje w ciągłym strachu. Nie tylko o siebie, ale i o to co dla każdej matki powinno być najważniejsze, o swoje dzieci. I odpowiedzcie sobie na pytanie. Czy taka kobieta, czy jej dzieci, czy ta rodzina jest szczęśliwa? A jeśli macie już tą odpowiedź to wsadźcie sobie w kieszeń stwierdzenia: cierpienie jest formą szczęścia.

Szczęście jest dla większości ludzi tym samym: uszanowaniem godności, wolności i zaspokojeniem podstawowych potrzeb, włącznie z poczuciem bezpieczeństwa.

memento

hmmm OSA, społeczeństwo ma to do siebie, że ma fetysze i się ich wstydzi, jeśli ktoś jest masochistą i lubi się nad sobą znęcać to lepiej jest go z tym zostawić niż "leczyć"

OSA

Hm... :hmmm: Nie do końca łapię... Smile