Sens Życia

ploszek

I co... szczęśliwa istoto? Wiesz... żył kiedyś chłop. Ot taki zwykły. Nieopodal jego chaty rzeczka płynęła, tak więc wody mu nie brakowało nigdy, choć za wiele jej nie miał. Jednak potrzeby miał niewielkie, więc wody było w sam raz. Któregoś dnia jak zwykle wyszedł z chałupy, by zaczerpnąć dzban wody ze strumienia. Zapatrzył się na okoliczne łąki i jak zwykle zachwycił ich pięknem... brzdękkkk.... taki dźwięk wyrwał go z zamyślenia. Spojrzał w dół... i zdziwił się... w strumieniu zamiast wody były jeno kamienie... Zasmucił się okrutnie. A cóż on teraz pocznie? Czy ma szukać innego miejsca? Przyzwyczaił się przez wiele lat do tego... bezpiecznego kawałka ziemi, który dawał mu wszystko czego pragnął. Minęło kilka dni... Chłop z braku wody nie miał już sił, by iść szukać nowego miejsca na ziemi... z wodą... Upadł na podłogę swojej skromnej chaty... pomyślał, że nie chce tu umierać... chce zobaczyć chmury... ptaki... Ostatkiem sił wyczołgał się na zewnątrz. Zaraz za progiem padł. Nie miał już sił. Przewrócił się na plecy i patrzył w niebo... jakie piękne... ptaszki śpiewają... drzewa szumią... eh szkoda umierać... Nagle coś wpadło mu w oko... i w drugie... nie... niee... chcę do końca widzieć ten piękny świat... ostatnie łzy popłynęły mu z oczu... Zasnął... Obudził się. Coś delikatnie dotykało jego twarzy... raz po raz... Otworzył spieczone, wyschnięte usta... poczuł na nich chłodny dotyk... jakby motyl nocny musnął skrzydłami jego wargi... i nagle... więcej motyli... i więcej... Nieśmiało coraz szerzej rozwierał szczęki... i szerzej... i szerzej... połykał coraz więcej dotyku motyli....... Minęło mgnienie czasu. Chłop wyszedł z chaty jak co dzień i poszedł nad strumień. Upadł na kolana i wpatrywał się w swoje zniekształcone odbicie... Nabrał wody w dzban. Tak, dzban wody jest bardzo dobry... smaczna zdrowa woda... ale te motyle skrzydła... to źródło życia...