Listy pisane z domu.

Maestro

Taka miniaturka na dzień dobry.

Listy pisane z domu.

Spojrzałem na nocne niebo; było zakryte zwartą zasłoną pary wodnej lub jakby to powiedział cywil, chmurami. Z każdą chwilą krople deszczu coraz liczniej rozbijały się o znoszony mundur. Dlaczego zawsze musze pracować w takiej cholernej pogodzie? Przetarłem trzymany karabin. Zawsze o niego dbałem, bo przecież trzeba dbać o przyjaciół, a dla wysłanego na front żołnierza nie ma lepszego przyjaciela nade sprawną broń. Spojrzałem na zegarek; już czas. Machnięciem ręki dałem znak przyczajonemu, parę metrów dalej, kompanowi. Starając się zachować możliwie jak najciszej, co znacząco ułatwiał szum ulewy, ruszyliśmy przez wysoką trawę. To będzie łatwa misja; pomyślałem. Zbliżyć, zbadać, oddalić - infiltracja prosta jak manipulacją szesnastolatką.
W oddali wśród traw maszerowała uzbrojona postać. Cholera, chyba i tym razem trzeba będzie nacisnąć spust. Uniosłem otwartą dłoń poczym wskazałem napastnika. Towarzysz kiwnął głową potwierdzając, że zrozumiał przekazane gestami informacje. Kucnął nieopodal, włączył noktowizor i począł rozglądać się po okolicy. Spojrzałem przez celownik karabinu. Obiekt prezentował się całkiem wyraźnie, zwłaszcza jak na tak szemraną pogodę.
- To jeden z nich, jest sam - półszeptem wypowiedział towarzysz.
Nacisnąłem spust jak tylko wycelowałem w lewe oko napastnika. Monstrualna błyskawica rozdarła niebo na dwie nierówne części. Ułamek sekundy później życie uleciało z rebelianta. Martwe ciało osunęło się przygniatając mokrą trawę.
Zaprogramowanym gestem poinformowałem kompana, że ruszamy w stronę zwłok. Wystrzelony pocisk doszczętnie rozerwał czaszkę nieszczęśnika stwarzając kolaż krwi, połamanych kości, poharatanego mózgu i płynu rdzeniowego. Niezbyt to przyjemne dla oka, a dla dłoni pewnie jeszcze mniej, niestety miałem obowiązek przeszukać denata. Zdecydowanie za mało mi płacą. Błyskawicznie sprawdziłem kieszenie w kurtce; puste, teraz kolej na te w spodniach, tym razem coś znalazłem - zdjęcie i kartkę papieru. Na fotografii ustrzelony człowiek czule obejmowała młodą, niebrzydką kobietę. Obok stała mała dziewczynka o mądrych, spoglądających z pod grubych okularów, oczach. Cała trója wesoło szczerzyła zęby. Szybki rzut okiem na drugi przedmiot. To chyba jakiś list: „Tatusiu mam nadzieje, że wkrótce wrócisz do domu. Ja i Mamusia bardzo cię kochamy…”
- Znalazłeś coś ciekawego?- niespodziewanie spytał znudzony kolego.
- Nic istotnego.- Trzymane dowody wepchnąłem do kieszeni. Boże spraw bym tego wieczora nie musiał więcej strzelać. Ale czym ja się przejmuję? Przecież taka jest wojna - ludzie na niej giną i ginąć będą, a to czyj palec pociąganie za spust nie ma żadnego znaczenia, prawda? Prawda? Towarzysz podniósł wilgotne zwłoki, prostym gestem dał znać byśmy przenieśli je do pobliskiego lasku. Zgodziłem się…

memento

Adawo

A ja powiem że mi się podoba... choć jest tam coś trochę "gryzie się" z resztą. Od ten pierwszy cytowany zwrot przez mementa. Wink

PheoniX

fabuła i przemyślenia zawarte w tym tekście są niezłe Wink

nawet bardzo dobre Very Happy

język też jest na wysokim poziomie
ale te błędy podane przez mementa powodują niezły
zgrzyt w całości

Gabryśka

Niezłe.
Jedno zastrzeżenie:infiltracja,zwarta zasłona pary wodnej ,płyn rdzeniowy-czy nie uważasz,że to zbyt naukowe słownictwo,które nie bardzo pasuje do tekstu i (moim zdaniem) ma na celu bardziej popisanie się niż faktyczną odpowiedź na potrzeby tekstu?
Abstrahując od tej uwagi,dobry temat i jego realizacja.Ciekawa jestem kolejnych listów.