Nadzieja

Ravener

„Nadzieja”
W pochmurny dzień, ona słońca promykiem.
W trudnych chwilach także rąk matki dotykiem.
I gdy sił nie masz, uśmiechem jest dziewczyny.
A czasem rozmiaru czterolistnej koniczyny.
Lecz bywa że leży na brudnej podłodze.
Porzucona przez ludzi pogrążonych w trwodze.
Bo życie lubi sprawiać wielkie radości.
Choć czasem stawia na drodze nieproszonych gości.
Tworzy trudne i niebezpieczne wyzwania.
Pełne cierpienia i przeszkód nie do pokonania.
Po niektórych zostają blizny lub na sercu rany.
Lecz zawsze jest łatwiej gdy w nadziei trwamy.
Nie czekaj i szybko zbrataj się z Bogiem.
Posłuchaj człowieku co ci teraz powiem.
Choć czasem jest ciężko i świat się zmienia.
Pamiętaj że zbawieniem może być nadzieja.