Sprawiedliwy

memento

Wygnany z raju przez sprawiedliwego,
Zamknięty szczelnie we własnym ego.
Tak mocno jego dusza płonie,
Że staje się czarny i w mroku tonie.
Odebrane berło i szmaragdowa korona,
Nie chciał jej, ważyła mu ona,
Miażdżyła skronie, utracona bezpowrotnie.
Nie znał prawdy, teraz jest odwrotnie.
Czeka między łzami dwiema,
Ratunku jak nigdy nie było tak i nie ma.
Zamknięty w mrocznych opowieściach,
W podziemnych, ciemnych przejściach.
Czeka na znak, nikt się nie odważy,
Nawet małą iskrę na dnie serca zauważy.
Nikt nie zna litości dla niego,
Wygnanego z raju przez sprawiedliwego.

Dickson

Podoba mi sie. Tylko 'ważyła' mi jakoś nie pasuje. mocne 5

Yan

Nom, ja bym dał ciążyła, ale poza tym cacy ;] 5

kelk

no zgadzam się z poprzednikami, ale wiersz lux:)