Prawdopodobnie

OSA

Szedł ulicą z dłońmi w kieszeniach, tak głębokich jak przestrzeń między życzeniem dla złotej rybki, a nową kurtką dla żebraka. Nie miał złudzeń. Wędrówka dzień i noc. Od lat. Bez przerw. Do przodu. Chlebak na długim pasku obijał się o kostki stóp i plątał pomiędzy nogami powalając go co chwila. „Upadnij byś mógł powstać” – krzyczał napis na brudnej koszulce typu T. Motto! Szansa! Życie! Okazja! Pragnienie... ? Czasami mijał ludzi, przyglądając im się spode łba. Mieli ręce niemal do połowy uda, po jednej głowie pełnej pragnień i stopy obute w skóry. Czy on to miał? Nie wiedział, ale zawsze szedł dalej. Czy jadł? Czasami jadał, ale nie pamiętał już dokładnie kiedy. Być może ostatni posiłek spożył nim przecisnął się pomiędzy kratami, a może to było wtedy gdy ktoś ukradł jego ubrania - podczas kąpieli w publicznej toalecie? Czy może... Pamiętał zapach fasoli w czerwono-pomarańczowym sosie, pływające gdzieniegdzie kawałki mięsa i kromki chleba w koszyczku na stole. Brązowe talerze. Porcelanowe. Bez wzorów. I pamiętał ludzi, którzy uśmiechali się do niego, ale zawsze za mało i sztucznie. Czy sypiał? Podobno nie. Nie przypominał sobie. Ludzie mówili na niego Bezsenny i taki pozostał, odkąd trawiony gorączką zderzył się z wiosennym meteorem - małym, uroczym i roześmianym. Kamieniem, który roztaczał aurę nieokreślonej barwy. Jednak to mu się podobało. Wtedy zdarzało się, że siadał nad brzegiem bezkresu i przyglądał się tym dwóm małym iskierkom spoglądającym bezwstydnie na wszystko i czuł się. Nie miał pojęcia czy nazwałby to szczęściem. Kiedyś może tak. Teraz raczej nie. I któregoś dnia dwa małe ślepka znikły – wyruszyły w świat. Ktoś powiedział, że każdy okruch skały ma swoje miejsce na ziemi, a każdy człowiek swój okruch. Więc wyruszył na spotkanie przeznaczeniu, mimo że wcale nie chciał. Naraził się na ciosy, których nigdy nie pragnął. Poznał ludzi, których darzył wzgardą. Ruszył w świat, ponieważ nikt go nie zatrzymał. Nikt nie powiedział „nie idź”. Wielka familia. Ona spakowała mu jedzenie na kilka dni, on podarował skórzaną kurtkę i dodał : „Idź gdzie pragniesz pisklaku – opierz się”. Nie powiedzieli nic o meteorycie. Nie rzucili mimochodem „wróć jeśli zechcesz”. Więc poszedł i idzie. Z obłędem w oczach i pragnieniem na ustach. Czy pije? Nie pamięta. Czy znalazł okruch? Kiedyś minął, ale boi się odwracać. Czy jeszcze nie dorósł?

Alojzy.G.Cłopenowski

Nie wiem, czy to ostatnio kiepski humor, czy cokolwiek innego (ze względu na dobre maniery mówić nie będę ;P)... ale... Wiem, że zburzę teraz ten obraz twardego, maczo Alojzego, młodziaka wiecznie pozytywnego, czy czego tam chcecie... Ale pojawiła się łezka. Wzruszyłem się...
Przeczytałem drugi raz i prawie sie rozpłakałem...
Toć to chyba najpiękniejsza rzecz jaką czytałem w życiu...
Może za bardzo się z tym utożsamiam... Ehh... Brak mi słów na komentarz w miarę sensowny. Nie jestem w stanie pozbierać myśli.
Chylę czoła. Wymiękłem, zamiękłem i Bóg jeden raczy wiedzieć co jeszcze.
Wspaniałe...

Sleepwalking

Fajne,choć smutne, trzeba przyznać.

TmK

Bardzo ładne i bardzo smutne. Ale nie rozumiem dlaczego ,,Prawdopodobnie"?