 Wysłany: Sob 19:09, 07 Paź 2006 Temat postu: |
|
| Przepraszam wkradła się mała nieścisłość w wiersz, ale została naprawiona Jacques de Molay zginął na stosie 18 marca 1314 roku, a nie w 318. Dzięki za uwagę. :d | |
| Wysłany: Sob 18:06, 07 Paź 2006 Temat postu: |
|
| chodziło mi o rok. Wtedy nie było Templariuszy | |
| Wysłany: Sob 15:41, 07 Paź 2006 Temat postu: |
|
| Ta data to moje urodziny xD Serio xD Szok ^^ Ale wiersz niezły ;] | |
| Wysłany: Sob 9:13, 07 Paź 2006 Temat postu: |
|
| podoba mi sie, tylko ta data straszliwie nie pasuje. 5 | |
| Wysłany: Pią 20:57, 06 Paź 2006 Temat postu: |
|
| dobry i like it:D fajny temat daje 5 plussssz | |
| Wysłany: Pią 20:21, 06 Paź 2006 Temat postu: Stos de Molaya |
|
| Osiemnastego marca, wieczór,
Roku tysiąc trzysta czternastego Zebrała się ogromna ciżba, Aby osądzić niewinnego. „Któż człowiek, co, wiecie wy może, Wiodą go przed kata oblicze? Zabójca? Złodziej?” „Czyż nie wiecie? To de Molay, templariusz, rycerz!” „Cóż on winien, sługa Świątyni?” „Ja tego nie wiem, mnie nie pytaj, Lecz papież, król i inkwizycja Zowią go wszyscy heretykiem!" „On jest heretyk?” „Nie, to łgarstwo! Większe są diabły Klemens, Filip! Lecz cisza! Czekajmy, co powie Jacques de Molay w ostatniej chwili!” Już Mistrza po paryskim rynku Na stos wiodą inkwizytory. Zęby w uśmiechu szczerzą Filip, Nogaret i inne potwory. Idą już! Lud lży, klnie i płacze. Nachodzą czterej templariusze! Twarze ich dumne, chmurne, harde; Niestraszne ognie ni katusze! Jacques, Hugo, dwóch Godfrydów – Mistrze Zakonu sławnego Świątyni Stoją wyniośli jak królowie, Wiedzą bowiem, że Bóg jest z nimi! Zrzuca de Molay płaszcz swój biały Z krzyżem, co ciosy odżenie, I woła głosem wielkim: „Bauseant! Nie dam ja płaszcza na spalenie! Każdy templariusz wart jest setki Innych rycerzy, wojowników! Niechaj się nie waży szydzić nikt Z nas – Grobu Pańskiego strażników! Dlatego wołam ja, Wielki Mistrz, Wzywam wszystkich prawego serca: Nie zwólcie, by na naszych skarbach Rękę położył król-oszczerca!” Wnet kat do słupa go przywiązał, Lecz dłoni nie związuje mu, nie, Bo rycerz w tej ostatniej chwili Ręce do modlitwy złożyć chce. I na stosie mężny de Molay Trwa, w ciężkie zakuty okowy, Kiedy zabójcy kładą u stóp Mu okrutny płomień ogniowy. Modły wznosi dobry Wielki Mistrz Niepomny na żar, co go pali: „Dozwól, Panie, niech mnie posłyszą Wszyscy: ci wielcy i ci mali. Bóg wie, że niesłusznie konamy! Lecz sprawiedliwy jest Ojciec nasz, Więc, zły Filipie, nim rok minie, Sam o tym dobrze się przekonasz! O, Mario Panno, Nasza Pani, Tobie żywoty nasze dane! Zaprowadź nas do tronu Syna Twego! Na wieki wieków. Amen!” Tak skonał templariusz de Molay, Bo choć ciało jego jeszcze płonie, To dusze jego i tej trójki- Stoją już przy Jezusa tronie. Słońce zachodzi, poblask krwawy Poprzez ciemne przebija chmury, Nie biada: to stos płonie jeszcze Li słońca jeno blask ponury. Nad miejscem kaźni zmrok zapada, Ognisty żar z wolna zamiera, Spłakany lud na stos się rzuca, Szczątki jako relikwie zbiera. Ciesz się, Filipie, bo niedługo Już skra żywota twego świeci: Nim ośm miesięcy upłynęło, Czekał zły król w męczarniach śmierci. Z siodła własny rumak go zrzucił, Widać zwierz był dobrego serca. Sparaliżowan, opuszczony Umiera zły Król bez Rycerstwa. Skonali też Nogaret, Floyran, A Pelet został powieszony. Umarł i chciwy Klemens Piąty, Zapaleniem trzewi strawiony. Przekroczył Filip progi śmierci, Wnet go dopadli diabli wszyscy, Na stos go w środku piekła wiodą By płonął król ogniem wieczystym. Patrzy król w górę i – o dziwo! – Widzi Tron Pański ze świętymi, Co dobrzy byli chrześcijany, i – de Molaya między nimi! „Miserere!” jęczy nędzny król. „Nie!” tako mu templariusz rzecze. „Bóg dobre chwali, a złe karze. Słusznie cierpisz, podły człowiecze!” |
|