 Wysłany: Czw 14:58, 25 Sty 2007 Temat postu: |
|
mam takie samo zdanie co Yan  |
|
| Wysłany: Czw 12:56, 25 Sty 2007 Temat postu: |
|
| Nie podoba mi sie jak wszystkie tego typu opowiadania i powieści. no może z jednym wyjątkiem ale on nim akurat nie można powiedzieć że to takie typowe ramansidło.
A wracając do twojego opowiadania to zastanawiam sie czy je ocenić. Chyba sie powstrzymam. niech sie wypowiadają ci którzy czytają więcej podobnych powieści. |
|
| Wysłany: Czw 11:02, 25 Sty 2007 Temat postu: |
|
| Ehm... ja tam wole raczej fantasy ^^ | |
| Wysłany: Śro 17:59, 24 Sty 2007 Temat postu: |
|
| Memento, gwarantuje Ci mistrzu ze nikim;] | |
| Wysłany: Śro 17:56, 24 Sty 2007 Temat postu: |
|
no więć  opowiadanie w ogole nie w moim stylu...i rowniez w ogole mi sie nie podoba...ale moze to tylko moja opinia ;p bleeeh! |
|
| Wysłany: Śro 17:47, 24 Sty 2007 Temat postu: |
|
| Harlequin rządzi... zastanawiam się kim bardziej bym nie chciał być z dwójki bohaterów |
|
| Wysłany: Śro 16:30, 24 Sty 2007 Temat postu: |
|
hehe thx  |
|
| Wysłany: Śro 14:45, 24 Sty 2007 Temat postu: |
|
| "i wtedy sie obudzilem";] zeby nie to, ze na faktach i ze ta impreza byla jak dla mnie do bani, to by bylo 5;p ale oswietlone tymi argumentami... 4;p | |
| Wysłany: Śro 14:42, 24 Sty 2007 Temat postu: Ta niezapomniana impreza I |
|
| Pewnego wieczoru Judyta wybrała się na długo wyczekiwaną imprezę. Nic by w tym nie było dziwnego, gdyby nie to, że tam właśnie miał być On.
Wciąż, przez ostatni miesiąc, był przy niej. Częste rozmowy i wspólne chwile nasuwały wnioski o udanym związku i wielkiej miłości. Podobał jej się. jego bujna czupryna i blask oczu kusiły niejedną kobietę. Przestał być jej obojętny. Po wymianie kilku niezwykłych smsów stwierdziła, iż wart jest miejsca w jej sercu. Gdy w końcu przekroczyła drzwi, gdzie odbywała się impreza, drzwi Jego domu, spojrzał na nią wzrokiem takim, jak nigdy. Poczuła się wyjątkowo. Rzuciła ''cześć'', zdjęła kurtkę i weszła na górę. Przywitała swą paczkę i usiadła na Jego łóżku. -Ładny masz dom- wyjąkała w końcu. -Dzięki- odpowiedział, nieodrywając od jej ciała wzroku ani na sekundę. Zarumieniła się. Myśli krążyły w jej głowie, jak na ruchliwej drodze, a serce biło jak oszalałe. -Stawiasz mnie w trudnej sytuacji, Judytko- rzekł. -Ty mnie też- odpowiedziała. -Heh, Ty mnie chyba w gorszej- odrzekł z dziwnym uśmiechem i usiadł bliżej niej. Nagle, w pokoju, zrobiło się całkiem pusto. Przyjaciele gdzieś zniknęli, zostawiając ich samych. Wzrok Karola nabrał magicznej barwy, a z twarzy tryskała niezwykła radość. -Karol, nie patrz tak na mnie- prawie krzyknęła. -Ale jak? -Tak dziwnie, jak nigdy- rzekła. Zaśmiał się. Wyglądało na to, że zaraz ją pocałuje i tego też oczekiwała. Jednak on wciąż zwlekał. W głowie Judyty powstawało tysiąc myśli na sekundę. Pragnęła jego ust, które kusiły ją najbardziej. Spojrzała mu w oczy. Nie wytrzymała, pragnienie okazało się silniejsze. Chwyciła dłońmi jego twarz i pocałowała... Język wsunęła bardzo delikatnie. Poczuła się naprawdę wspaniale, gdy on objął ja ramionami i nie przestawał zadawać rozkosz swym pocałunkiem. Trwało to kilka sekund. Gdy skończyli, spojrzał na nią i rzekł: -Wiesz co Jutka? Dzięki, że jesteś! -Jaka jestem?- spytała, choć znała odpowiedź. -Wyjątkowa- powiedział i przytulił ją mocno. |
|