 Wysłany: Śro 20:03, 29 Lut 2012 Temat postu: |
|
| Przed "że" stawia się przecinek. "Osoba tolerowana przez społeczeństwo może zostać przez to społeczeństwo skonsumowany" Brak spójności: tolerowana - skonsumowaNY.... Generalnie żenada. | |
| Wysłany: Nie 17:02, 26 Lut 2012 Temat postu: |
|
| pierdolić też możesz bylebym nie musiała czegoś potem niańczyć! | |
| Wysłany: Sob 14:44, 25 Lut 2012 Temat postu: |
|
Nie pierdol tylko pisz!  |
|
| Wysłany: Sob 14:17, 25 Lut 2012 Temat postu: |
|
| Aaale to takie pierdolenie.
Może coś tam się zmieni jeszcze... |
|
| Wysłany: Sob 13:45, 25 Lut 2012 Temat postu: |
|
| co w rodzinie to nie zginie | |
| Wysłany: Sob 10:51, 25 Lut 2012 Temat postu: |
|
Widać, że piszesz dużo lepiej niż ostatnio, ale ten tekst jakoś do mnie nie przemawia. Coraz więcej można spotkać u osób, które nie piszą już dziecinnie, opisów zdegenerowanego świata. To robi się już trochę mdłe. Chyba brakuje w Polsce subkultur z prawdziwego zdarzenia takich jak modsi czy rockersi  |
|
| Wysłany: Sob 5:21, 25 Lut 2012 Temat postu: Pierdolenie... |
|
| Dzień pierwszy
Morale w chuj niskie. Czekamy na zapasy. Korzeń myśli o samobójstwie. Mery jest niedopieszczona. Gówno wiem o życiu Mery. Wspomnienia. Ghost szaleje. Pootrzebujemy kopa. Agresja. Korzeń ma przejebane. Pedały. Po gandzie fajnie się pije. Szalejemy. Nie wiem jak długo korzeń przeżyje. Nienawidzę gnoja. Będę spał z nim w pokoju. -Nie krzycz na mnie dziwko.- Krzyknęła Mery Trzy godziny później. Napierdoleni. Kochamy świat. Jest już prawie jutro. Afrykaaaaaaaaaaaaaaaa! Stół upierdolenia. Pięknie, kurwa… Coś się dzieje, Serio. Jest już jutro. O czym my mówimy. Po co. Pocopocopoco. Coś temantycznego. japierdole. Zwątpiłem. Nikt nic nie pamięta. Nikt nic nie Nikt nic Nikt . Dzień drugi. Palimy. Pijemy. Nic się nie dzieje. Zupełnie. Tak mógłbym określić przedział czasu podczas którego zmieniło się moje życie. No i ja. Zmiany w zamyśle są zmianami na lepsze. Nie tym razem. Najistotniejszym elementem jest to że znienawidziłem wszystkich. Całą ludzkość. Nie ma konkretnych powodów. Patrząc na ich gęby i tą stałą nagonkę za celem który sobie obrali… Po co ? Zauważyłem też że jeśli naprawdę chcemy możemy niszczyć ludzi samymi słowami. Albo ich brakiem. I widziałem że jest to dobre. Ale ta historia miała być o czymś zupełnie innym. Zacznijmy od szaleństwa. Od samego początku czułem że nadchodzi. Skradało się podstępnie po obrzeżach myśli. Cicho szeptało słodkie słówka. No i –Co tu dużo ukrywać- przekonało mnie. Szaleństwo jest prawdopodobnie jedynym stanem umysłu który nie będzie mnie stale przyduszał swoim smutnym realizmem. Lepiej być kapelusznikiem razem ze swoim białym królikiem i pierdolonymi angielskimi manierami. I herbatą. Herbata jest dobrą rzeczą. Ale czy herbata może być szalona ? Oczywiście że tak. W jaki sposób ? Nie mam zielonego pojęcia. Ale wiem że może. A nawet musi. Bo jest dobra. Stan emocjonalny w którym teraz się znajduję można nazwać przyjazną, lekko paranoiczną depresją. Nie jest to zły stan. Trzyma umysł w stanie rozbudzenia i czujności. Ale znów odchodzimy od głównego wątku, za co serdecznie przepraszam. Zawsze bardzo lubiłem pierdolić od rzeczy. Już jako dziecko potrafiłem zanudzać nawet profesorów i doktorów (których specjalizacje wahały się pomiędzy tarłem łososi a wytwarzaniem hemoroidów). Umiejętność ta nie była przydatna w moim życiu do momentu gdy poznałem bandę palących zioło… Ludzi ? Tak. Moje pierdolenie było dla nich niczym objawienie. Mogli palić zioło i słuchać stałego pierdolenia które tak bardzo ich interesowało. Nieważne. Narkotyki narkotykami a dziwki kotami. Zawsze wolałem alkohol. Jest bardziej… Bezpieczny. Albo może raczej dobry ? Nie wiem. Chyba głównie chodzi o smak. Ale wracając do pierdolenia... Pierdoleniem zajmowali się ludzie inteligentni. Ale robili to nieszczególnie. Więc oddali pierdolenie ludziom głupim. A głupi stwierdzili- „Tyle pierdolenia o pierdoleniu ? Na co to komu panie ?”- I zaprzestali pierdolenia. Wciąż spotykamy jednostki które nie chciały się z tym pogodzić. Zazwyczaj są pożerani przez koty i listonoszy. I świat który tak kochał całe to pierdolenie o wszystkim zupełnie o pierdoleniu zapomniał. Ale wracając do tematu… Do pewnego momentu tolerowałem ludzi. A ludzie tolerowali mnie. Jednak nie chciałem być tolerowany. Osoba tolerowana przez społeczeństwo może zostać przez to społeczeństwo skonsumowany, I wysrany. I skonsumowany ponownie. A ja się boję. Boję się że zostanę ukryty pod całym tym gównem z ulicy. Że się… Dopasuje. To naprawdę jest straszne. Kiedyś spotkałem człowieka który postanowił być wszystkimi ludźmi na raz. Nie miał zupełnie nic ciekawego do powiedzenia a nawet nie pierdolił. Czy dworce są szalone ? Mam nadzieje. Tak więc postanowiłem że nienawiść będzie moją tarczą. A pierdolenie mieczem. Ale patrząc na to wszystko to chyba tak naprawdę nie miałem nic do powiedzenia. Pyk, pyk - czas dalej płynie. Zabity zmarnowaniem. |
|