 Wysłany: Nie 16:29, 19 Cze 2011 Temat postu: hmm.. |
|
| Wiesz co to ucho wewnętrzne? ; [ | |
| Wysłany: Sob 17:12, 18 Cze 2011 Temat postu: Coś-część prologu. |
|
Witam wszystkich 
Chciałbym pokazać wam część prologu mojej książki. Jestem w trakcie pisania i nie wymyśliłem jeszcze nazwy. Prosiłbym o szczere opinie, ponieważ pomogą mi one w udoskonaleniu mojej pracy. W prologu nie pojawia się imię głównego bohatera, ale to jeszcze pozostawię w tajemnicy
"To straszne miejsce. Wszyscy dziwnie się na mnie patrzą. Myślę, że coś już kombinują. Nie wiem jak długo wytrzymam. Pomocy!" Czytając ostatni wpis w pamiętniku Martina, miałem wrażenie jakbym sam go pisał. Nigdy nie pomyślałbym, że popełni samobójstwo. To był dobry chłpak. Wyrok 20 lat za zabicie ojca może przerażać. Na dodatek w więzieniu o zaostrzonym rygorze. Myślę, że to był zbyt surowy wyrok, tym bardziej, że jego ojciec był pijakiem. Biedny chłopaczyna, bity i maltretowany popadł w skrajności. Ja jako jego jedyny i najbliższy przyjaciel przeżyłem to najbardziej. Ale, życie to nie nowela. Nikt nie mówił, że będzie łatwo. Moje przemyślenia przerwal dzwonek informujący o porze obiadowej. Grube solidne drzwi otworzyły się i wszyscy więźniowie wraz ze mną zeszliśmy do stołówki. Było to jedno z najlepiej chronionych miejsc w całym więzieniu, ponieważ wszyscy więźniowie byli zebrani w jednym miejscu. Strażnicy byli uzbrojeni w karabiny szturmowe, naładowane ostrą amunicją. Nie było tam miejsca na niesubordynacje. Podszedłem do lady z z tacą i czekałem na kucharkę. Była to potężna, gruba kobieta z wiecznym skrzywionym grymasem na twarzy. Nie darzyłem je szczególnym zaufaniem. Bóg wie co dodawała do jedzenia prócz soli i pieprzu. W menu były trzy pozycje: owśianka, kotlet, i zupa cebulowa, choć nijak nie przypominało to zupy cebulowej. "Cóż, jak się nie ma co się lubi to się lubi co się ma"-pocieszałem się w myślach. Wybrałem więc kotlety i poszedłem do stłu. Siedziałem zawsze w jednym gronie: Daniel-skazany za gwałt i zabójstwo, Jacob-zamknięty za wysadzenie szkoły, i największy psychol- Patrick. Zabił całą rodzinę i policjanta. Dziwię się, że nie stwierdzili u niego niepoczytalności. Jednak największym zaufaniem darzyłem Martina. Dało się odczuć pewną pustkę przy stole. Może nie był duszą towarzystwa, ale był chyba najuczciwszą osobą w całym więzieniu. W gronie panowała niezręczna cisza. Co chwilę spoglądałem na zegar. Czas cholernie się dłużył. Tego dnia nie miałem szczególnego apetytu. Odsunąłem więc tależ i odszedłem bez słowa. W drodze do swojej celi, postanowiłem odwiedzić też tą Martina. Jednak była już posprzątana i przygotowana na pobyt inneg więźnia. Po starym lokatorze nie został żaden ślad. |
|