 Wysłany: Czw 11:34, 25 Sie 2011 Temat postu: |
|
| Piękne! | |
| Wysłany: Pon 14:40, 22 Sie 2011 Temat postu: |
|
| .... | |
| Wysłany: Sob 22:43, 08 Maj 2010 Temat postu: |
|
| Podoba mi się pomysł. Tak, za to oceniałam. Wykonanie niestety nie powala. "Między pięknymi złotymi, polami pszenicy." to zdanie jest całkowicie niepotrzebnie wyrwane z kontekstu.
Ach - ach, ach - ach - powinno być chyba w opowiadaniach.  |
|
| Wysłany: Pon 11:06, 27 Lip 2009 Temat postu: Rozmowa z bogiem [obyczaj?groteska?] |
|
| „Rozmowa z Bogiem”
*** ”Apokalipsa Świętego Jana” Rozdział pierwszy i ostatni. Sylwetka zielonego Gaza-67, pojawiła się na horyzoncie. Między pięknymi złotymi, polami pszenicy. Lekki wiatr kołysał je delikatnie. Brzmienie silnika było coraz wyraźniejsze. Gdy dojechał do kościoła, zatrzymał się i wyszedł z niego blond-włosy mężczyzna. Biała myszka przebiegła mu pod nogami. Nie zwracając na nią uwagi, ruszył w stronę kościoła. - Czemu ksiądz mnie wyzywał? – Zapytał. - Widzisz Adamie nie ja cię wzywałem – odparł i ruszył do kościoła – chodź za mną – dokończył. W kościele było znacznie chłodniej, a jego wnętrze ozdabiały obrazy, okazujące drogę krzyżową i ołtarz. Przed ołtarzem stał mężczyzna ubrany w szarą kurtkę i białe sztruksy. - Kto to? – Zapytałem. - Bóg, w trzech wcieleniach, Adamie. – Odpowiedział ksiądz. Zaśmiałem się ironicznie – Proszę księdza, mam prace, dom, żonę i dzieci na utrzymaniu, a Pan, przepraszam ksiądz mnie wzywa dla zabawy?! – Zauważyłem, że jemu nie było do śmiechu, stał i patrzał na mnie zupełnie poważnie. Mężczyzna stojący wcześniej przy ołtarzu, podszedł do nas. I spojrzał na mnie swoimi błękitnymi, jak bezchmurne niebo oczami, było to hipnotyzujące przeżycie. Ale to, co zobaczyłem po chwili zaparło dech w piersiach. Teraz na jego miejscu stała kobieta, nie miałem czasu się jej przyjrzeć, ponieważ zamieniła się w murzyna, murzyn w starca, starzec w dziecko, dziecko z powrotem w mężczyznę w kurtce i sztruksach. Bez ognia, dymu, efektów specjalnych, bez niczego po prostu się zmieniał w ułamku sekundy. Przełknąłem ślinę, starałem się to zrobić jak najciszej. - Czemu wezwał mnie? – Zagaiłem. - Nie wiem czy ciebie, wzywał Adama, a u nas tylko ty tak się nazywasz. – Odparł ksiądz. – Bóg chce abyś siedział u jego boku, gdy ludzie przyjdą. Spojrzałem na zegarek była siedemnasta. - Ale msza jest dopiero o dwudziestej. Ksiądz wzruszył ramionami. *** Ludzie przyszli w ciągu dziesięciu minut. Bóg ponownie zrobił swój pokaz przed kościołem pełnym ludzi, cały czas milcząc. Ksiądz wstał, wyglądał jakby, jego żołądek skakał w środku. I przemówił: - Bóg chciał abyście mówili. – Oznajmił. Przez długą chwilę panowała cisza. Nikt nie śmiał się ruszyć, żeby coś nie zaskrzypiało. Sekundy stawały się godzinami, a godziny dniami. I wtedy zaczęło się, jaki świat jest okropny: Najbliżsi umierają, alkohol, źli podli ludzie, nie ma co jeść, choroby, osierocone dzieci, wojny, kłamstwa, chciwość, i śmierć, śmierć, śmierć. A bóg milczał. Nawet ksiądz po pewnym czasie zaczął mówić. - Stany depresyjne, że go to przerasta, śmierć brata. - A bóg milczał. Wtedy ja zacząłem, że głód, dzieci nieszczęśliwe, żona nie szczęśliwa, haruje od rana do wieczora. A bóg milczał. Wtedy cały świat zaczął, że wojny, głód, i śmierć, śmierć, śmierć. Nikt o szczęściu i piękności życia nie powiedział. I bóg słuchając rzekł: - Więc, kurwa, koniec tego całego bałaganu. - A błękitna łza spłynęła po jego policzku, i rozprysła się na betonowej podłodze. Słowa Jana stały się rzeczywistością. |
|