 Wysłany: Sob 0:17, 02 Gru 2006 Temat postu: |
|
| piszesz fajnie, ale jak dla mnie to już trochę za dużo elementów fantasy..Ale przyjmnie się czyta, ile dalszych ciągów nastąpi, tyle przeczytam : P | |
| Wysłany: Sob 20:03, 28 Paź 2006 Temat postu: |
|
mam:P znaczy sie będe miał |
|
| Wysłany: Sob 13:25, 28 Paź 2006 Temat postu: |
|
| Poza błędem z porami roku to czytało mi się fajnie (za szybko, mogłoby być dłuższe) Adrian masz Eragona pożyczyć?? | |
| Wysłany: Czw 19:43, 26 Paź 2006 Temat postu: |
|
| bardzo fajne tylko te zaklęcia takie jakby mało złożone a to z tym zaklęciem tarczy... poza tym lux popracuj troche nad tym skąd są te zaklęcia albo coś w tym stylu. jakieś zasady używania ich tak jak w Eragonie tam było to najlepiej zrobione:D | |
| Wysłany: Czw 19:29, 26 Paź 2006 Temat postu: |
|
Super  z tym że ja zauważyłem drobną nie spójność pierwszej części z drugą...tam mówiłeś o jesieni a tu po około tygodniu mamy już zime...moim zdaniem jest coś nie tak...wiecej błedów nie zauważyłem ale teks ciekawy  bardzo mi się podoba |
|
| Wysłany: Śro 17:34, 25 Paź 2006 Temat postu: |
|
Dobreee ;] Tylko... krótkie xD Mało mi ;] Pisz dalej  Drugi wiedzmin z tego bedzie |
|
| Wysłany: Śro 17:03, 25 Paź 2006 Temat postu: Elfie Opowieści (cz. II ) |
|
| Po liściach na drzewach nie został nawet ślad. Dni stawały się coraz krótsze a noce dłuższe i chłodniejsze. Z dnia na dzień bardziej czuło się w powietrzu zimę, która zbliżała się nieubłaganie i w krótkim czasie miała zatrzymać dwoje podróżników w ślepym zaułku.
Piątego dnia po nowiu spadł śnieg. Góry, które musieli pokonać nie należały do miejsc przyjaznych. Ciasne i śliskie przesmyki stawały się coraz częstszym widokiem. Bujną roślinność zastąpiły karłowate drzewka wystające z pomiędzy gołych turni. Caarel prawie nie rozmawiał z Rissą, co wyraźnie ją bawiło. - Masz wątpliwości czy jestem tym, za kogo się podaję, czy tylko boczysz się, za to, że Cię nastraszyłam?- zapytała z wyczuwalną nutą ironii w głosie. W odpowiedzi usłyszała pomruk, który zarówno mógł być potwierdzeniem jak i zaprzeczeniem. - Och na bogów, nie możesz odpowiedzieć jak istota myśląca? Ile razy próbuję się z Tobą porozumieć werbalnie Ty zbywasz mnie czymś w rodzaju odgłosów godowych ropuchy. Pamiętam, że nawet jako dziecko gaworzyłeś dużo bardziej zrozumiale. Swoją drogą, to uroczy był z Ciebie chłopiec, twoja matka radziła mi się jak nadać Ci na imię, ale gdy zaproponowałam Scaer’tohie, to wyzywała mnie od starych idiotek, ta… - Cicho! Słyszysz? – przerwał jej ostro. Gdybym naprawdę czegoś nie słyszał to usłyszałaby kilka przykrych słów na swój temat, chciała dać mi na imię błotny tułacz. Też mi coś!. -Pomyślał. To, co usłyszał było z całą pewnością niedaleko i zbliżało się w dość szybkim tempie. - To coś dużego. - Szepnęła Rissa i oboje złożyli dłonie do zaklęcia tarczy. Nagle spomiędzy krzaków wyskoczyło Coś. Trudno było sklasyfikować stwora, bo w niczym nie przypominał im czegokolwiek. Miał jakieś trzy stopy wzrostu i strasznie kościste ciało w okropnym kolorze. Caarelowi skojarzył się on z kolorem skóry topielca. Nienaturalnie długie ręce wiszące do kolan pełne były długich kolców, zapewne ostrych jak brzytwa. Większą część obrzydliwego pyska zajmowała paszcza, najeżona mnóstwem ostrych jak szpilki zębów i wyrażająca grymas nienawiści. Stwór z niewiarygodną dla jego postawy prędkością rzucił się na Rissę wyciągając długie szpony. Caarel zareagował intuicyjnie. Wykrzyczał zaklęcie, które z ogromną siłą odrzuciło napastnika. - To ghul. – stwierdziła zimno Rissa. Ugodzony szybko otrząsnął się. Od razu było widać, że nie dał za wygraną. Czarodziejka wyjęła swój miecz, Caarel chwycił za sztylet. - Szkoda tracić energii na zaklęcia. – Skwitował. Zeskoczyli z koni i natarli. Ghul wyraźnie zwolnił, widząc co się święci dał sobie chwilę na pomyślenie. Ta chwila była za krótka, jego prymitywny móżdżek nie zdążył wymyślić nic poza czymś w rodzaju „ Bić, zabić”. Zamachnął się na Caarela, jednak elf wywinął się w sprawnym półobrocie i z impetem ciął stwora przez twarz. Ghul zaryczał ze wściekłości i z furią w oczach natarł tym razem na Rissę, która tylko na to czekała. Uchyliła się przed ciosem, ale nie wystarczająco szybko. Kolec drasnął lekko jej lewe ramię. W tym momencie usłyszała syk i nieprzyjemny mlaszczący odgłos. Caarel rzucił w plecy ghula sztyletem. Potwór padł martwy. - Nic Ci się nie stało? – Zapytał. - Nie, to tylko draśnięcie. Lepiej stąd chodźmy, wiesz chyba co oznacza obecność ghula. - Tak, wiem. Oznacza zwłoki, świeże zwłoki. A co do draśnięcia, to obejrzę je później, mógł cię zatruć trupim jadem. Cdn. |
|