Środa Popielcowa

memento

Wykrzyczałem na białą kartkę moją dusze,
Wylałem myśli nieujarzmione, teraz ją susze.
W całym moim pokoju płoną smutne świece,
Ja płacze, powoli się kończę, spadam, lecę
Na dno nocy, tylko tam jest jeszcze miejsce
Dla zmęczonych ciągłym odpoczynkiem.
Tęsknoto bolesna, nie jestem twoim synkiem!
Ojcem chyba też nie, byli przede mną bardowie.
Myśli na kartce zacierają się słowo po słowie,
Przykładam brzeg do czerwonego płomienia,
Serce pali mróz, dusza w pył się zamienia,
Padam martwy na posadzkę, kałamarz pęka,
Rozlewa się atrament, zesztywniała zimna ręka.
Kartka walczy w powietrzu z płomieniami,
Przegrywa, tylko popiół wojennymi łupami
Nie chce spaść mi na głowę, proszę daremnie.
Nawet rozgrzeszający pył ma więcej siły ode mnie.

Gość

nie lubie się powtarzać,ale musze,wiersz jest ok. Ale Małego Księcia i tak nic nie pobije Smile

magdalea

piękny no! płomienie.. ha! : )