Do Heliogabala, czyli krótka rozprawa o władzy

Solaris

Noc okryła szatą bramy Twego kraju.
Słychać jęki straszne zza pałacu ściany.
To tylko głosy Twych zabaw wyuzdanych
Cezarze boga słońca - Heliogabalu!

Podniecasz się oddawaniem swego ciała
W zimne jak lód ręce czarnych niewolników.
Łechce Cię rozkoszna ironia ich krzyków
Słodki potomku boskiego Karakalla!

I lubisz igrzyska gdy zwierzęta mnogie,
Walczą z gladiatorami na śmierć i życie.
Obdzielasz im setki sesterców obficie.
Najwyższy Auguście, któryś sam jest bogiem!

Lecz nie po wsze czasy będzie trwać Twa władza,
Bo gdy się zbuntują Twoi pretorianie,
Ich spisek pałacowe straże przełamie.
Kto Cię na tron wysadził ten sam Cię zsadza.

Tak się musi skończyć czas Heliogabala.
Wtedy go opuszczą wszyscy poplecznicy,
Ciało porzucą na śmierdzącej ulicy,
Przeminie kult tego młodzieńca- Cezara.

Smutny los kto myśli, że władza nagrodą,
Kiedy władca potrzebuje mieć swój honor.

memento

Tak, lubie się uczyć historii wierszem, ale gdzie tu sens? W końcówce źle poskładane wyrazy i robi się totalny bezsens, w ogóle dziwnie ustawiasz wyrazy w całym wierszu, niektóre słowa po prostu zaskakują i nie wiem momentami o co chodzi, kto komu gdzie;]